Twas rond een uur of 8 toen ik eindelijk klaar was om te vertrekken. Uitzonderlijk laat, maar ik had de kindjes nog naar school gevoerd en ook nog even 5 minuten tijd voor mezelf uitgetrokken.
Ik trek de poort dicht, sluit ze af en gooi de sleutel in de bus. Ik installeer me op de fiets en zet aan.
10 meter verder wordt het me duidelijk dat er iets aan mijn fiets mankeert... mijn versnellingsapparaat is bevroren. Ik kan van links naar rechts schakelen alsof het niets is, maar de derailleur geeft geen kik.
Terug naar huis dus. Bij het zoeken naar de huissleutel in mijn tas, ontdek ik dat ik mezelf heb buitengesloten.
SHIT!
Gelukkig is de buurvrouw thuis en ik kan een magneetje van haar lenen om te proberen de sleutel uit de bus te vissen. Na 10 minuten en 1248 pogingen geef ik het op.
Terug naar de buurvrouw met de vraag om een haardroger en een beetje electriciteit. Die haardroger had ik eergisteren ook al eens nuttig kunnen inzetten voor hetzelfde probleem. Ik had het dus eigenlijk wel kunnen denken. Maar omdat gisteren zo goed ging, was dat alweer wat verder weggezakt in mijn geheugen.
Poging één mislukt. Poging twee loopt fout achter 30m en poging 3 al na 2 meter.
Ik geef het op en besluit naar de fietsenmaker te peddelen. In kleinste versnelling dan maar, er is geen andere optie. Ik word bijna duizelig als ik naar mijn roterende benen kijk en ik haal een schamele 14km/u.
De fietsenmaker is gelukkig al open en hij kan meteen aan de slag. 10 minuten later is de klus geklaard en met 11 euro lichter ben ik weer op weg.
Ondertussen is ook mijn GSM volledig plat gevallen. Dat kon er ook nog even bij. Op het werk weten ze wel dat ik later zal zijn, maar met mijn tussenstop in de fietsenzaak, zal ik nog later zijn dan ze verwachten. En ik kan niemand verwittigen! Ze zullen ongerust zijn, mijn lieve collega's kennende.
Onderweg wordt de miserie van de ochtend al snel vergeten. De rit naar Passendale is gewoonweg PRACHTIG. Ondanks de barkoude -11°C op mijn kilometerteller, straalt er een heerlijk winterzonnetje die alle natuurschoon in een fonkelend laagje zet. Er zitten precies duizenden diamanten in de besneeuwde graskant en de rijmlaag rond de kale haag op de Roeselaarsestraat schittert als geenander. Ik geniet van het zonnetje op mijn gezicht, van de omgeving, van de kalmte op de weg.
En gelukkig maar dat het kalm is, want de fietspaden in Roeselare zijn nog steeds niet vrij. En door de vrieskou is de korrelige sneeuw van gisteren in één grote ijspiste veranderd. Ik fiets met gevaar voor eigen leven op de rijksweg. Gelukkig zijn alle chauffeurs nog steeds erg begripvol en rijden ze allemaal in een nette, grote boog om me heen. Voor één keertje sta ik in de file aan de rode lichten :)
Halverwege stop ik ook nog even om mijn regenbroek aan te trekken. De koude wind is onverbiddelijk hard en de onderkant van mijn dijen is zo koud geworden dat het aanvoelt als een brandwonde. Mijn plastiek regenbroek biedt een beetje soelaas en tegen dat ik om 10u in Passendale aankom, heeft het brandend gevoel plaats geruimd voor een verlichtende tinteling en zijn het enkel nog mijn tenen die bangelijk koud hebben.
Omdat het ondanks het vele ochtendlijke leed zo een heerlijk tochtje was, vraag ik meteen een halve dag verlof aan. Dus ben ik om 14u30 alweer riebedebie om op mijn dooie gemakje naar huis te peddelen.
Ik stop toch nog even aan de fietsenmaker, want ik kan de twee lichtste versnellingen niet nemen. Er is op mijn korte rit al wat rek op de kabel gekomen, dus wordt die weer afgesteld en ik kan zo weer op weg. Ik hoef de fietsenmaker niets behalve een bedankt, wat een service!
Op mijn terugweg stop ik nog even aan het begin van de stroroute langs de Roeselaarsestraat. Ik had het 's morgens al opgemerkt, maar de drie aluminium beschermpaaltjes om de (toekomstige) oversteekplaats te markeren liggen om. Gewoon platgereden. Er liggen heel wat brokstukken op de weg en als ik stop om een foto te nemen zie ik ook een nummerplaat liggen. Vreemd vond ik, dus toen ik thuiskwam deze avond heb ik toch even een telefoontje gepleegd naar de politie. Daar wisten ze nog van niets! Vluchtmisdrijf dus.
Overigens een erg vreemd telefoontje, want zegt de agent bij het horen van mijn naam en adres:
"Ha, tis gij die rijdt met die raket zeker? Zijde veranderd van velo?"
Haha, ik ken die man niet eens, maar hij mij blijkbaar wel :)
Tot zover mijn burgerplicht voor deze week.
Netjes geruimd fietspad in Moorslede
Standaard fietspadsituatie in Roeselare, hier de Oostnieuwkerksesteenweg
Hoewel ze blijkbaar toch de middelen hebben om het te doen maar tegelijkertijd de zin om het af te werken missen... Dit is begin van het mooie fietspad langsheen Schiervelde Expo (even de hobbels en bobbels van de wortels vergetende), eerste deel langs de rijksweg ligt er beroerd bij...
En dit is hetzelfde fietspad 100m verder? Waarom halverwege stoppen met ruimen?
En ziehier de omvergereden paaltjes. Erg stevig zijn ze er nu wel niet meer uit. Nog een geluk dat er geen fietsers bij betrokken zijn.
De weg naar het werk gaat via Gent-->Destelbergen-->Gent-->Lochristi-->Gent. Enkel in Gent zijn de fietspaden niet geruimd!!!
BeantwoordenVerwijderenEn wat de kou betreft, ik draag als het minder dan 10 graden is steeds een regenbroek of windstopperbroek. Helpt echt wel tegen de kou, zo heb ik helemaal geen last van mijn benen, ook mijn voeten krijgen minder snel kou dan vroeger (als de benen minder afkoelen...).