Taaienberg

Exact een jaar geleden rond 18u45 maakte ik (en de Mracer) voor de allereerste keer van zeer nabij kennis met een autobumper. Ik weet nog dat ik mij in de seconden voor de klap schrap zette voor de pijn die ging volgen en dat ik in de seconden na de klap zo kwaad was omdat het nog zo veel meer verdomde zeer deed dan ik me had ingebeeld. Waarom maken ze die bumpers ook zo hard???

Al bij al ben ik er met zeer veel geluk van afgekomen. Een lichte hersenschudding (ik vond ze achteraf bij de categorie zwaar behoren, maar meneer den doktoor zal het wel beter weten zeker?) en zware bloeduitstortingen op mijn beide dijbenen en knieën waren het resultaat. Drie weken later was ik min of meer weer opgeknapt. De Mracer was iets minder fortuinlijk. Een gebroken voorvork zorgde meteen voor het einde van het tijdperk Mracer 1.0.

Nu een jaar later is alles weer op zijn plooi. Mracer 2.0 kwam in juni 2012 in een verbeterde versie en heeft ondertussen een 6000km onder de wielen. Mijn hoofd is ook weer min of meer in orde, al heb ik vaker last van hoofdpijn dan vroeger en ben ik nog gevoeliger voor fel licht dan tevoren. Het enige wat ik nog meedraag is mijn fietsbult. Op de zijkant van mijn been zit nog steeds een grote bobbel, daar waar de bumper mij geraakt heeft. Resultaat van een luie spoedarts die het bloed er niet uit wilde trekken. Twee weken later was alles natuurlijk wanhopig hard gestold en moet het nu op de natuurlijke (en zeer trage) manier afgebroken worden. Mijn eigenste Taaienberg. How cool is that???