Ezels die we zijn! Niet te doen.
De schrik zat er dus goed in om te kampen met ellenlange files in combinatie met snikheet weer. De vrees voor dat laatste viel overigens wel goed mee, gezien de trend de laatste weken. Bummer! Ons vakantiebudget voor onvoorziene omstandigheden werd dit jaar tot de laatste cent gespendeerd aan regenkledij. Fluorescerende wind- en waterdichte jacks voor ons en de kids, regenbroeken, warme mutsjes voor onder de helmen, waterdichte fietstassen, ja zelfs waterdichte schoenovertrekken werden in allerijl aangekocht en meegezeuld naar La douce France.
Dag 1:
Rond 5u30 zijn we aangezet... en om 11u waren we ter plekke.... Verbazing alom, maar we hebben nergens file gehad. Ochja, dat half uurtje door twee idioten die op elkaar gereden waren, maar niets om over te sakkeren. Bij aankomst op de camping waren onze Nederlandstalige contactpersonen Harry en Janny de tent nog aan het opzetten. We hebben ervan geprofiteerd om op het gemak de fietsen uit de aanhanger te laden en een eerste verkenningstoertje te maken. We hadden een bakkerijtje gezien wat open was, dus zijn we even wat baguettes gaan ophalen. Yummie! Zo een stokbroden vind je bij ons toch niet. Na de maaltijd is de tent klaar en nemen we ze onmiddellijk in gebruik voor een middagdutje. Het is bloedheet in de tent, maar slapen doen we wel :)
Na het dutje neuzen we eens rond bij de andere tenten van Cycle Tours. We blijken met 6 families dezelfde toer te doen, maar het eerste contact gaat er nogal schuchter aan toe. Loopt wel los, tzijn Hollanders, dus dat lukt wel :)
De eerste 2 overnachtingen zitten we op Camping Les Chateaux*** te Bracieux. De camping is echt top. Hij is helemaal gerenoveerd in de winter van 2012. De sanitaire voorzieningen zijn modern en hip. De toiletten zijn halvelings in de openlucht, er zijn mooie porseleinen afwas- en wasbakken, de douches zijn netjes ingericht en er is zelfs een babybadje voorhanden! Het domein is verder 'gecontroleerd verwilderd' zoals ik dat noem :) Geen netjes afgebakende perceeltjes met gemillimetreerd gras, maar oneffen groene zones tussen de dennebomen met wilde bloemen en onkruid. Heerlijk vind ik dat! Je staat echt in de natuur. Enige nadeel dat ik kon bedenken is dat er slechts één speelpleintje voorzien is en dat we daar nogal ver vanaf stonden. Vervelend voor de kids dachten we eerst, maar die waren eigenlijk in no time met andere dingen bezig.
En nog een plus: we spotten tussen de bomen door een medeligger. De familie van 5 is onderweg vanuit Rennes. De mama en de tienerzoon rijden op een bukker, de papa zeult een 5-jarige tweeling mee op een Hase Pino met Trets erachter. Papa is bovendien beperkt met slechts één arm. RESPECT! We hebben een leuk contact met de familie en wisselen wat ligervaringen uit.
Dag 2:
Ik heb een nogal onderbroken nacht achter de rug. Gust is duidelijk niet meer gewend om in een slaapzak te slapen, dus er is veel gewoel en gezucht en gekreun naast mij... Jeroen en ik liggen op matrasjes op de grond, Mart en Gust slapen naast ons op veldbedden. Rond 2u voel ik plots geduw en getrek op me. Gust is uit het veldbed gevallen. Doodverbaasd zit hij boven op mij rond te kijken. Gust weer in bed en mama klaarwakker... Jeroen en Mart, die slapen als stenen.
We hebben vandaag onze eerste rondrit voor de boeg. Er staat 37km op het programma met een mogelijkheid om uit te breiden tot 53km. De highlight van de dag is het bezoek aan het kasteel van Chambord.
We vertrekken onder een lichtbewolkte hemel, maar ondanks de regen deze nacht, blijft het netjes droog. Reeds van bij het verlaten van de camping rijden we op rustige fietswegen doorheen de bossen. Nooit gedacht dat Frankrijk zo een mooie fietsinfrastructuur had! De paden zijn breed genoeg voor 2 fietsen, liggen mooi effen en kronkelen verleidelijk door een zone van absoluut groen en rust. We herleven alle 4. De kids genieten van het uitzicht, Jeroen en ik genieten van de zaligheid om op het gemak te kunnen fietsen in een rustige en groene omgeving. Na goed een klein uurtje komen we aan bij het kasteel Chambord. Imposant, magnifiek, koninklijk. Met zijn 365 torens en meer dan 1000 ramen is Chambord werkelijk adembenemend om te zien. Voor de kids is het kasteel niet erg interessant. Zij hadden ridders en hemelbedden en tronen verwacht, maar krijgen een goed bewaard middeleeuws stenen interieur met een expositie van moderne kunst. We moeten ze tevreden stellen met veel oohs en aahs van onze kant over de grote wenteltrappen, de vele torentjes en de gebeeldhouwde draken in de gewelfde plafonds.
Na het kasteelbezoek rijden we richting Thoury. Er is een klein volks café met een bordje dat 'hot dogs' en 'snacks' vermeld. We worden door een overvriendelijke waardin naar het terras gepushed, waar de hangmat meteen in de smaak van de jongens valt. De croque monsieurs zijn eenvoudig, maar groot en ze smaken!
We zijn weer vol energie voor de rest van de rit. We boffen met de duidelijke wegbeschrijvingen en genieten van het fietsen. Tot we de 'Allee de la biche' in moeten rijden. Er staat linksvooruit beschreven in het boekje en dat is 'Allee de la bichetière'. Nou vooruit, we nemen die 'straat', hoewel het gras er twee kontjes hoog staat en de helling vreselijk valsplat is. We ploeteren te voet verder, ondertussen de muggen van ons afslaand, puffend en hijgend de 'Allee de la bitch' -zoals we die ondertussen smalend noemen- op. In het boekje staat vermeld dat we moeten opletten voor een steile afdaling met los grind in die straat. Echter nergens een steile afdaling te bespeuren en nog veel minder los grint. Gras gras gras en ze lieten het nog groeien ook. Als we tenslotte op een T-kruispunt komen na een zachte afdaling en zonder het 'Maison Forestière du Roi de Pologne', beseffen we dat we goed mis zitten. We checken het kaartje bij de routebeschrijving en blijkbaar moesten we naar rechtsvoor... Gelukkig is er een rechte straat naar het punt waar we moesten belanden, dus erg veel kwaad is er niet geschied. Op dat punt kunnen we kiezen om terug naar de camping te rijden (dan doen we een toertje van 37km) of kunnen we de lus uitbreiden om dan in totaal 53km te rijden. De kinderen zijn zoet, de lucht is hemelsblauw en wij zijn in form, dus laten we de terugweg nog even voor wat hij is. De rest van de rit verloopt vlekkeloos en 's avonds is iedereen tevreden over de mooie eerste fietsdag.
Dag 3:
Vandaag nemen we afscheid van Bracieux en rijden we onze eerste transferrit, naar camping Les Cochards in Seigy-St-Aignan. De bagage wordt weer ingepakt en de fietstassen worden voorbereid. De rit van 45km vandaag is een tamelijke vlakke route langsheen Cour Cheverny en Contres en grotendeels langs de oevers van de Cher volgens fietsroute 7 en 6 (Chateaux à velo). We zeggen 'tot vanavond' aan onze reisgenoten en we zijn weer weg.
De rit leidt langs mooie, rustige fietsweggetjes en is op geen enkel moment uitputtend. De zon straalt blakend in een strakke blauwe lucht en er staat zelfs geen zuchtje wind. We passeren langsheen aardbeikwekerijen en een ambachtelijke kuiperij voor wijnvaten. Omdat we niet goed weten wat ons nog te wachten staat langsheen het traject, beslissen we om er niet te stoppen, maar dit is zeker eentje om te onthouden bij toekomstige fietsreizen.
Tegen de middag arriveren we in Contres. Onze routebeschrijving raadt ons aan om daar te lunchen, gezien het de enige grote stad is op de route met keuze aan horeca. We parkeren onze fietsen naast die van onze tentburen en belandden in Café de l'univers waar we een voorgerecht, hoofdgerecht, kaasschotel, dessert en een karafje wijn voor 10 euro per persoon niet aan ons laten ontgaan. Papa smult van het voorgerechtje van koude makreel, de kids genieten van de frietjes en mama die heeft het vooral voorzien op de chocomousse :)
De vervolgweg leidt ons over wat drukkere wegen, maar gezien de hitte is het maar goed dat we in bijna een rechte lijn naar de camping rijden. Ik speel deze reis voor gps, maar door al het natuurschoon rondom mij, raak ik nu en dan eens wat in vervoering en maken we kleine ommetoertjes... De bermen langs onze route staan vol van de veldbloemen. Een ware kleurenpracht die we hier bij ons nog maar zelden zien. De eerste wijnvelden komen ook in zicht. Mart is erg onder de indruk van die ellenlange rijen wijnranken. En Gust... die is het inmiddels zo gewend op de trets, dat hij er gewoon zijn middagdutje bij doet :)
Even later zien we het vervolg van de wijnranken: Domaine du Bien Vivre! We profiteren van het goede leven en slaan onze eerste flessen wijn in voor deze vakantie. De boerin raadt ons drie rode wijntjes aan: een Gamal 2011, een Cabernet 2010 en een Côt Cuvée Prestige van 2009. De eerste wordt aangeprezen als een zachte wijn, erg geliefd bij de vrouwen. De tweede is meer iets voor de mannen, met zijn krachtige smaak en de laatste is meer voor de wijnliefhebbers door zijn complexe smakenpallet. We nemen van elk 1 flesje en een ambachtelijk geitenkaasje mee om te proeven. Met weer wat meer kilos in de fietstassen vertrekken we voor de laatste kilometers naar de camping.
St-Aignan is een middelgrote stad met een prachtig oud stadscentrum. Het is gelegen op de flank van een berg, langsheen de Cher. Er is tamelijk veel verkeer op de grote wegen rond St-Aignen, maar in het centrum zelf is het rustig.
Rond 17u komen we aan op de camping in het nabijgelegen Seigy, waar onze bagage en tent alweer klaar staan. De ontvangst is hartelijk en het geloer naar onze fietsen groot.
De camping is wat verouderd, maar er is heel veel ambiance en een waslijst aan activiteiten. Er is een leuk zwembad, een springkasteel, pingpong en minigolf, maar vooral hele meutes kinderen. Mart en Gust springen uit de Trets om meteen naar het speelpleintje te spurten. Ze hebben ondertussen kennisgemaakt met 2 van onze buurmeisjes, die Mart vertederend 'mijn liefjes' noemt :)
Eens we geïnstalleerd zijn, is het alweer tijd om de hongerige magen te stillen. We hebben bordjes gezien van de Super U, dus haak ik de Trets van mijn Kettwiesel, maak ik de twee fietstassen leeg en vertrek ik op boodschappen.
Had ik het op voorhand geweten, ik rustte nog een halfuurtje uit. De Super U ligt naar mijn gevoel op het hoogste punt van St-Aignan. Het is amper 3 km ernaartoe, maar op geen enkel moment is er een vlak stuk in het traject. 'Up up up is the way' moesten ze gedacht hebben bij de Super U, want wanneer de winkel eindelijk in zicht komt, dan is er nog een ellendig stukje omhoog tot op de parking. Google Earth leert mij dat er op die 3km 58 hoogtemeters zijn met een gemiddelde stijging van 2,9% en een maximum van 11,3%. OEMPF! Maar ik ben boven gestoempt geraakt. Totaal in het zweet, met een kop als een tomaat. Gelukkig was het bij de versafdeling lekker fris :)
Met de boodschappen naar de camping rijden was trouwens wel vetcool snel zoals onze Mart het zou zeggen.
Dag 4:
We blijven 3 nachtjes op Les Cochards slapen, dus vandaag is er weer een rondrit gepland. We doen opnieuw de grote toer van 50km. De toer gaat richting Valencay, waar een bezoekje aan het kasteel gepland staat. Er is een 100tal meter onverhard fietspad op de route en owja, er staan vandaag ook een 500tal hoogtemeters op het programma. Had ik al OEMPF gezegd?
Na anderhalf uurtje fietsen komen we aan bij het onverhard stukje fietspad en daar hebben we voor het eerst deze vakantie prijs: platte band bij de M5. Maar tkomt goedgelegen, het is net middag, dus placeren we ons in de graskant en terwijl de kids en ik smullen van een chocoboterhammetje vervangt Jeroen als een pro de achterband.
Na de picknick is het nog een uurtje fietsen voor we bij chateau Valençay aankomen. We rijden binnen via de zijpoort en hebben meteen weer heel wat bekijks met onze liggers. In de fietsrekken iets verderop bespeuren we twee knalgele cycle tours fietstassen. Onze buurtjes zijn hier ook alweer :)
Chateau Valençay is een prachtig domein: mooi onderhouden, rustig en zeer geschikt voor een bezoek met de kinderen. In het kasteel zelf is er vanalles te zien. Er zijn mooi ingerichte kamers, veel trapjes om omhoog en omlaag te klauteren en natuurlijk zijn er de audiogidsen. Mart en Gust vonden dat zeer fascinerend en luisterden erg geduldig naar de uitleg rond alle meubels en schilderijen die in de kamers te zien waren. In de kelders van het kasteel kan je de keukens gaan bekijken en recent is er ook een gedeelte van de wijnkelder publiek gemaakt. In de keukens en op de binnenplaats zijn er op geregelde tijdstippen 'spectacles'. En ondanks dat er enkel Frans gesproken wordt, zijn de kids toch erg enthousiast. Na afloop van het toneeltje in de keuken, worden we nog getrakteerd op een wijnproevertje. In de kasteeltuin is een labyrint aangelegd, er is een grote speeltuin en er is een kinderboerderij. Maar het allerleukste was toch het springkasteel :)
Nadat Mart en Gust zijn uitgesprongen is het toch weer tijd om te vertrekken. Door de zwoele temperatuur wordt het toch nog een lastig ritje, maar wel door mooie plaatsjes en langs rustige weggetjes. Even word het nog spannend wanneer we een stukje achterna gezeten worden door een kwade hond, maar we zitten net in een stukje bergaf en dus geeft hij het gauw op als hij merkt aan welke snelheid we naar beneden sjiezen. Beneden dat bergje tover ik nog een typische Evelien-actie uit mijn hoed door eens aan mijn schijfremmen te voelen, want ze piepen een beetje. Twas daarna vooral mijn vingertop die piepte door de brandblaar...
Op het einde van onze rit maken de grotwoningen van Chateuavieux nog even indruk op de kinderen, maar Mart en Gust zijn vooral blij als we weer thuis zijn. Het speelplein blijft DE trekpleister van deze camping. Onder de bijhorende kuddes kinderen worden voorzichtige vriendschapsbanden gesmeed. En wat moeten we meer hebben dan tevreden kinderen???
Maar dan volgt ook het onvermijdelijke. Er moet vers vlees gehaald worden. Doordat we enkel over een elektrische frigobox beschikken en we de voorkeur geven aan gekoelde drank, dienen we iedere dag om eten te gaan. Dus hup, op de fiets naar de Super U! Vandaag weet ik echter wat er mij te wachten staat, dus na de eerste steile helling, volgt een stukje vals plat waar ik wat snelheid kan halen om de rest van de helling aan een ietwat deftig tempo omhoog te puffen. Mission Possible!
Dag 5:
Alhoewel er volop ambiance was in de feesttent van de camping -eerst was er bingo met daarna een optreden van een Oekraïnse folkgroep- sliepen we als roosjes na de lastige rit van gisteren. Vandaag hebben we een rustdag ingepland. We kunnen gaan fietsen naar een nabijgelegen zwemmeer, maar gezien de zomerse temperaturen verwachten we daar heel veel volk. Voeg daarbij het feit dat we al geen echte zonnekloppers zijn, en het gedacht alleen al doet ons hoofd van rechts naar links en terug schudden... We kiezen voor plan B en dat is een bezoek aan ZooParc Beauval. We kregen reeds van verschillende kanten te horen dat dit park echt de moeite waard is en één van de mooiste zoo's van Frankrijk schijnt te zijn. Bovendien zijn er sinds januari twee pandas op logé, iets waar heel St-Aignan en verre omstreken zeer trots op zijn. Overal waar je kijkt namelijk zie je pandaberen: op billboards, in hout uitgesneden in voortuintjes, op ballonnen, op flyers, ...
Ik gniffel een beetje in mezelf als we ons klaarmaken voor vertrek, want ik weet welke kant we op moeten naar de Zoo... Jeroen bemerkt mijn verdoken amusement, maar stopt algauw met lachen als ik hem vertel dat we voor de Zoo langs de Super U moeten passeren. 2-0 voor mij in trainingstochtjes naar de Super U!
Jeroen moet mij onderweg algauw feliciteren voor mijn moed en zelfopoffering om al twee dagen de boodschappen te gaan doen. Hij puft en stoempt dat zijn leven ervan afhangt. Door mijn twee trainingstochtjes puf en stoemp ik iets minder, maar het maakt toch een verschil als er opeens een 30-tal kilo achter je fiets hangt. Gust klaagt dat we traag vooruit gaan, maar als ik hem zeg dat hij mee moet trappen, krijg ik al even snel de repliek 'ik heb geen zin'. Tja, dan maar traag...
Als we uiteindelijk aan de Super U geraken, komt de grote verrassing... de weg stijgt nog een beetje :) Daarna kunnen we uitpuffen, want dan is het voor de rest van de route naar beneden.
Het is eerste wat ons opvalt, is dat er veel volk is. Heel veel volk. Tot zover ons plan om de grote drukte wat te ontlopen. Maar we spelen het slim! Er is een bewegwijzerde wandelroute doorheen het park en wij besluiten de omgekeerde route te doen. Dus het eerste deel van de dag zitten we tamelijk ok qua drukte.
Het park is inderdaad erg mooi ingericht. De dieren zitten vaak erg dichtbij en er is heel veel groen. Kort na onze aankomst start een show met vogels en zeeleeuwen. We vinden op de trappen nog een plaatsje. Mart en Gust zijn erg onder de indruk van de roofvogels die rakelings over onze hoofden scheren. Daarna is het grappen en grollen met de kunstjes van de zeeleeuwen. De show duurt een uur, maar het vliegt voorbij. Er is zoveel te zien voor de kinderen, het is een continue oooh en aaah parade.
De rest van de dag slenteren we doorheen het park en proberen we alle dieren te zien die de kids willen zien. Maar het park is zo groot! Rond een uur of 5 sluiten we de dag af, want mama en papa zijn pompaf van het continue van hot naar her hollen achter de kids. We hebben alles bekeken, behalve de volières en de amfibiën. We hadden nochtans de tijd om nog rond te lopen, want het park is in het hoogseizoen open tot zonsondergang.
Bij vertrek hebben we wel nog een onaangename ontdekking... mijn GSM is verdwenen. Ik laat nog mijn gegevens achter bij de infobalie, maar veel hoop houd ik er niet aan over. Ik bel 's avonds ook nog de gendarmerie, maar ook daar heel weinig behulpzaamheid.
Enfin, niks aan te doen, maar ik sluit de avond toch af met een knoop in mijn maag.
Dag 6:
Op de zesde dag staat onze laatste transferrit gepland. We trekken vandaag naar Camping Municipal de Bléré in jawel... Bléré. We rijden vandaag voor het grootste deel opnieuw langs de oevers van de Cher, maar desondanks maken we toch weer een 450tal hoogtemeters. Onze routebeschrijving waarschuwt ons wel voor een onverharde fietsstrook van ongeveer 500 meter 'in zeer slechte staat' met 'tevens een klimmetje'. Wat kunnen die Hollanders dat toch mooi beschrijven. We voorzien alvast een batiljon reservebinnenbanden. Vandaag zijn we precies niet te porren om onze bagage in redelijke tijd ingepakt te krijgen, dus zijn we de laatste van het groepje van zes om te vertrekken.
Er staat een strakke wind vandaag en er hangt een laag wolkendek. En
ondanks een gevoelstemperatuur van +-20°C staan we na een km of 10
badend in het zweet. Ik geraak maar niet vooruit en mijn tong hangt
zowat aan mijn voorwiel. Een blik op mijn fietscomputer verklaart
alles... het is 11uur en het is 29°C... Dat wordt puffen dus.
Niet veel later zien we in de verte de eerste knalgele CT-fietstassen. Hè? denken we allebei. Blijkbaar zijn we niet de enige die puffen onder de hitte, want de familie met de twee tienerzonen fietst even verderop. We halen hen zonder veel moeite in, BIS nummer 1! Het landschap is vandaag erg open, met overal tarwevelden of wijngaarden. Dat maakt het gemakkelijk om de gele fietstassen te spotten en 30 minuten later is het alweer zover. Nu halen we de familie met de drie tienerdochters in. BIS nummer 2. We zitten er nu helemaal in, het BIS virus slaat hard toe. Want amper 12 minuten later is het alweer zover. Mart helemaal blij, want we bissen 'mijn liefjes' :)
Ondertussen zijn we in Montrichard aangekomen. Ideaal, want het is net middag en dus stoppen we bij het eerste restaurantje wat we tegenkomen. Het is een kleine italiaan en laat pasta nu net zijn wat we tijdens de fietstochten goed kunnen gebruiken. Het blijkt een voltreffer. De pasta is prachtig gepresenteerd en smaakt overheerlijk. De porties zijn ruim, maar gaan er goed in. Nog een ijsje om af te sluiten en dan kunnen we er weer tegenaan.
We vervolgen onze weg langs de Cher, waar we algauw weer de familie van 5 tegenkomen. We laten hen vlot achter ons, om even later blij te zijn te weten dat er iemand achter ons aan komt. Er liggen namelijk twee lantaarnpalen dwars over de weg. Onze buurtjes komen ter hulp gefietst en in no time staan alle fietsen over de twee palen. We gaan daarna elk weer onze gang, maar we blijven in elkaars gezichtsveld.
Even later is het zover, we rijden de onverharde weg met tevens een klimmetje op. Ik heb het van de eerste 2 meter al zitten... Ik kom met mijn voorwiel in een zandbak terecht en kan het wel schudden. Ik val ter plekke stil en geraak niet meer op gang door het zand en later het losse grind. Jeroen kan nog een heel stuk verder rijden, maar moet ook dan toch te voet verder. 500 meter lang 50kg vooruittrekken aan je klikpedaal is lastig. Ik denk dat ik in die strook 3kg afgevallen ben door te zweten alleen.
De familie van 5 passeert ons ondertussen opnieuw. Als wij halverwege op een vlakker stukje even uitrusten en de kids lichtere kledij aantrekken, zien we opeens de papa terugkomen. Ze waren boven aan het wachten op ons en waren ongerust toen we zo lang wegbleven. Lief toch? Hij wacht netjes bij ons tot we weer alles vertrekkensklaar hebben en helpt met morele steun ons de rest van de helling te trotseren. Echte fietsers onder elkaar, heerlijk!
Hoogtepunt van de dag zijn de zonnebloemvelden! Eindelijk komen we er eentje tegen waarvan de bloemen al in bloei staan. Wat een prachtig zicht is dat. We nemen uitgebreid de tijd om fotos te nemen en daarna worden de jongens nog getrakteerd op 'een echt werkende suuuupergrote grasmaaier'! Een pikdorser dus :) We kijken nog even toe hoe de graantjes gelost worden in de tractor en dan kunnen de jongens er weer tegenaan om het laatste stukje van de rit te fietsen.
De Camping Municipal de Bléré ligt net buiten het centrum van het dorpje, achter het sportcomplex. Het is een eenvoudige camping met basis voorzieningen, maar het is er rustig en proper. We hebben vlug gereden vandaag, of onze reisbegeleiders zijn traag, want de bagage is er nog niet. Enkele tieners staan te popelen om te gaan zwemmen, maar de zwemkledij ontbreekt nog. Wij willen graag iets anders aantrekken dan onze bezweette fietspakjes, maar ook dat moeten we nog even uitstellen.
De kinderen hebben ondertussen al de weg gevonden naar het speelpleintje, dus eventjes wordt het heel erg stil tussen de tenten, terwijl een paar ouders wegdutten :) Oud worden hé...
Als het bagagevervoer er eindelijk is, worden de mannen van de 6 families meegenomen naar de eerste camping om de autos op te halen. We waren eerst van plan om de laatste dag terug te fietsen naar Bracieux, een rit van 50km, maar we gaan toch in op dat aanbod. Wie weet dat we de auto nog kunnen gebruiken hier en zo hebben we zaterdag toch iets minder 'vertrekstress'.
Dag 7:
Ik word rond een uur of vier wakker door vervelend getik op de tent. Wat begint als het triestige getik van een eenzame drumstick wordt in no time een uitbundig concert van een percussieband. Het regent dus. Nee, het giet.
Als we rond 8u wakker worden, pleurt het water nog steeds naar beneden. We moeten voor het eerst binnen in de tent ontbijten.
Er staat voor vandaag normaalgezien een rondrit van 42km gepland. Maar met zo een weer, ziet geen van beiden het zitten om met de fietsen te vertrekken. Mochten we nu nog regen krijgen tijdens een fietstocht, ok... Maar moedwillig in de regen vertrekken? Daar zien we toch vanaf. En gezien we de auto beschikbaar hebben, beslissen we op veilig te spelen en plannen we de voormiddag in voor de kids en de namiddag voor ons.
Ik ga even bij de receptie de mogelijkheden bekijken voor een leuke binnenactiviteit voor Mart en Gust en het is algauw beslist dat we naar het aquarium gaan. Sea Life scoort erg goed bij onze jongens, dus het is gejuich alom als we hen het goede nieuws vertellen :)
En zo gaan we voor het eerst sinds een week weer met de auto op weg. Het voelt vreemd aan, maar tis wel lekker droog.
Het 'Aquarium du Val de Loire' blijkt een topper te zijn. We worden door een heel enthousiaste Nemo-mascotte onthaald en het onthaal is zeer vriendelijk en behulpzaam. Het eerste deel van het aquarium is volledig gewijd aan lokale vissoorten die men terugvindt in de Loire en de Cher. Er is een mooie educatieve hoek met een ludieke inslag. Zo kunnen de kinderen zich laten wegen en zien ze welke vis evenveel weegt of kunnen ze zien welke vis even lang is als zij. Er is een speleologiegrot om te beleven hoe 'nachtvissen' in het donker leven. En de attractie is natuurlijk het open bassin waar je de vissen kan aanraken. We zijn toch een uurtje of twee zoet met het aquarium en het is ondertussen gestopt met regenen, dus bij het vertrek beslissen we eerst naar Amboise te rijden alvorens we verdergaan naar Chateau Chenonceau. Het is een uur of twee als we daar aankomen en we hebben nog niet gelunched. Van een uitdaging gesproken. Bij de eerste drie restos vangen we bot, dus vallen we niet vies en als we in het vierde restaurantje hartelijk welkom geheten worden, twijfelen we niet. L'Ancrée Des Artistes heeft een heel knus terrasje van één tafel. Ik ben op slag verliefd! Ik bestel de crêpe 4 fromages en voor Jeroen en de jongens wordt de pierrade van kalkoen genoteerd. Even later oogsten we van de vele voetgangers jaloerse blikken als de pierrade een doehetzelfmenu blijkt te zijn :) De 'herregjes' zijn top!
En dan is het alweer tijd voor de allerlaatste uitstap van deze vakantie: een bezoekje aan het Chateau Chenonceau. Het is meteen ook de meest indrukwekkende uitstap van allemaal. Wat een prachtige omgeving en wat een imposant kasteel. De jongens smijten de beentjes los in de kilometerlange oprijlaan, terwijl wij kuierend genieten van de rust en het groen. Het interieur van het kasteel is magnifiek. Overal hangen wandhoge tapijten aan de muren en de plafonds zijn rijk beschilderd. De meubels zijn prachtig gerestaureerd en wat vooral opvalt: overal verse bloemen! Het ruikt er overheerlijk. Blijkt dat er in het kasteel 2 fulltime bloemisten aan de slag zijn die al deze prachtige bloemstukken creëren. Het is het eerste kasteel dat ook gezelligheid en huiselijkheid uitademt.
Chenonceau is gebouwd vanop de oevers van de Cher startend van een oude watermolen en loopt uit tot ver in de rivier. We huren er een roeibootje om even rond en onder het kasteel te varen. Tot groot jolijt van Mart en Gust, want het duurt eventjes voordat papa het sturen onder de knie heeft :)
Na het roeien bezoeken we nog de middeleeuwse boerderij en de speeltuin, die verborgen ligt op een ommuurde binnenplaats temidden van het groen. Het enige wat we er horen, zijn de schaterlachen van de jongens.
En zo eindigt onze laatste dag in schoonheid!
Dag 8:
Opkuisdag vandaag... De rugzakken worden voor de laatste maal ingepakt, de slaapzakken opgerold, de tent geveegd.
We nemen afscheid van onze 5 buren en zeggen dagdag aan een overheerlijke, relaxte fietsvakantie. Maar voor we echt echt echt onze vakantie afsluiten en aan de terugtocht beginnen, passeren we eerst nog eens aan de Domaine du Bien Vivre, want de wijn... die heeft gesmaakt!
Meer fotos vind je
hier!
