donderdag 10 mei 2012

Over foutparkeerders en fietspadblokkeerders


Ik kan soms koppig zijn en recht door zee. En ik kan soms ook erg mierenneuken. Op het irritante af. I know, tis een vervelend ticje van mij. Maar zolang je mij niet irriteert, is er geen vuiltje aan de hand.
En als ik dan iets mierenneukerigs doe met mensen die weten dat ze in de fout zijn, dan wordt het helemaal leuk. Ze worden dan nijdig. Terwijl ik alleen maar heel onschuldig de regeltjes volg *moehaha*.

Maar weet je wat echt irritant is? Foutparkeerders. En fietspadblokkeerders. Ik heb gemiddeld 3 keer per week met hen te maken. En vandaag kwam ik weer een exemplaartje tegen. Tblijkt een hardnekkige soort te zijn. En ze worden met de week mondiger.
Ik reed al zo een 10km in een zondvloed. Er stond een plas water op mijn buik, mijn bril had dringend nood aan ruitenwissers en door de vele modderstroompjes zag ik er waarschijnlijk al uit als een professioneel cyclocrosser.
En toen stond ze daar. Ze reed met zo een model BMW waarmee je op het fietspad moet staan om een goed zicht te hebben op de straat.
Beleefd als ik ben rijd ik tot aan haar auto en wacht rustig mijn beurt af om mijn route op het fietspad verder te zetten. Maar terwijl ik daar geduldig aan het wachten ben, zie ik haar met de minuut nerveuser en nijdiger worden. Ik dacht nog "Geen paniek, mevrouw", maar toen ging het raampje naar beneden.

- mevrouw: Wat scheelt er?
- ik: U staat op het fietspad, mevrouw.
- mevrouw: Ahja, en daarom rijdt je dan zo recht op mij af.
- ik: Ahja, want dit is het fietspad en ik ben met de fiets.
- mevrouw: En je kan niet langs achter mijn auto passeren?
- ik: Nee, want daar is geen fietspad.

En toen ging het ruitje weer dicht.
Ik stond PERPLEX! En ik was nog wel zo beleefd om rustig mijn beurt af te wachten. Ik kon haar evengoed op de foto gezwierd hebben zoals dat mevrouwtje vorige week.
Ik was even bang dat ze zo nijdig zou zijn om nog langer dan nodig te blijven staan, maar ze was blijkbaar toch in teveel haast om op mijn zenuwen te beginnen werken.
Het was ook hoognodig dat ze vertrok, want tegen die tijd stond er bijna een zwembad op mijn buik.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten